Αυτή τη φορά όμως μπήκαμε και μέσα προσπερνώντας με το "μαγικό" ROMA PASS μια τεράστια ουρά.
Πολύς κόσμος και σπρώξιμο για μια φωτογραφία με φόντο την πάλαι ποτέ αρένα. Τελικά τα καταφέραμε και στο ισόγειο...
και στον εξώστη...
(προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα όσο περίμενα)
Ως προς τη συνέχεια του tour υπήρξε διχογνωμία, αλλά επετεύχθη συναίνεση με εκατέρωθεν συμβιβασμούς: είχα στη διάθεσή μου 30 λεπτά για να δω το "Palatino" κλπ. μέχρι να φύγουμε για Via Veneto...
Φωτιά στα μπατζάκια μου... κάτι πρόλαβα πάντως...
Μετά το πέρας της προθεσμίας διακτινιστήκαμε τελικά με το Μετρό στη χλιδάτη Via Veneto όπου φάγαμε την πιο αδιάφορη πίτσα στο Peperone... Αφού προσπεράσαμε το Cafe de Paris και το Harrys bar φτάσαμε επιτέλους στο τεράστιο καταπράσινο πάρκο του Borghese.
Βασικός στόχος (κατ´ επιθυμία της φαν του Μπερνίνι) ήταν η Galleria Borghese η οποία κατ´ εξαίρεση άνοιξε σήμερα. Η κράτηση από Ελλάδα έπιασε τόπο και το ROMA PASS έκανε πάλι το θαύμα του...
δυστυχώς οι φωτογραφίες απαγορεύονταν διά ροπάλου, αλλά ορισμένα γλυπτά (βλ. Αρπαγή της Περσεφόνης, Απόλλων και Δάφνη, Παολίνα κ.α.) μας έκαναν να αμφισβητούμε αμήχανοι αν αυτό που βλέπαμε ήταν αναπαράσταση ή πραγματικότητα.... 100% δικαίωση για την επιμονή της Μπερνινόπληκτης.
Όταν βγήκαμε από τη Galleria είχε νυχτώσει και τα δενδρόφυτα δρομάκια φωτίζονταν σαν σκηνή από ιταλικό ρομάντζο... έτσι ξεχάσαμε για λίγο πόσο πονούν τα πόδια μας από το περπάτημα και διασχίσαμε το πάρκο ως το λόφο του Pinchio για να κοιτάξουμε τη Ρώμη από λίγο πιο ψηλά... και πάλι εντυπωσιακή!
Αβέβαιοι για τη συνέχεια κατηφορίσαμε ως την Piazza del popolo... κόσμος, μουσική, πακιστανοί να πουλάνε φωτεινές προπέλες, τα παιδιά να τρέχουν γύρω από τη φάτνη, ένας μουσάτος να παίζει Metallica και... δίπλα, μέσα στην εκκλησία, λειτουργία και κατάνυξη!
Εμείς επιλέξαμε να συνεχίσουμε προς Navona για φαγητό...
Antica taverna... Πεντανόστιμη Σαλτιμπόγκα και κουνέλι σε εξαιρετικά οικείο περιβάλλον...
Σερί επιτυχίας για την μικρή tour guide ( η οποία όμως πάσχει στον προσανατολισμό). Το Limoncello στο τέλος μας έστειλε στο δωμάτιο σε ζιγκ-ζαγκ....χικ...
Τότε ακριβώς, μέσα στην ευθυμία, πέσαμε πάνω στη μορφή της εκδρομής: τον Alberto Valentini...
Αλλοπαρμένος καλλιτέχνης και μόδιστρος, θυμίζει Νταλί, στο πιο κωμικό... Μπήκαμε από τύχη στο ατελιέ του, ξεκινήσαμε να δοκιμάζουμε φουλάρια, μιλήσαμε ιταλοαγγλογαλλοελληνικά, κάναμε σκληρά παζάρια, βγήκαμε φωτογραφίες και γελάσαμε με την καρδιά μας!
Κάποια στιγμή καταφέραμε να φτάσουμε και στο ξενοδοχείο, αλλά ποιος έχει κουράγιο αύριο για Βατικανό?
- Από το iPad
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου