ΛΕΙΨΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ (ή αλάθητό μου λάθος)

Μετά τη χθεσινή νύχτα, αλλά και λόγω της συσσωρευμένης κούρασης, το σημερινό πρόγραμμα ξεκίνησε (μάλλον ανησυχητικά) χαλαρά. Τα εισιτήρια για το Βατικανό είχαν κλειστεί διαδικτυακά για τις 12.30, το πρωινό ετοιμάστηκε στο δωμάτιο με αργούς ρυθμούς και κάποια στιγμή ξεκινήσαμε χωρίς να έχουμε ιδέα για το που ακριβώς πρέπει να πάμε. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέχουμε τελικά αγχωμένοι (αν και χωρίς λόγο) για να είμαστε συνεπείς. Αξιοσημείωτο είναι ότι η εικόνα που είδαμε δεν είχε καμία σχέση με τις περιγραφές. Δεν υπήρχε ουρά στα κανονικά ταμεία (μόνον 6-7 άτομα) και στο εσωτερικό του μουσείου η κατάσταση ήταν φυσιολογική... Αρκετός κόσμος, αλλά μπορούσαμε άνετα να κινηθούμε, να χαζέψουμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες.

Βρήκαμε ένα συμβολικό συνδυασμό μονογραμμάτων...





Τον κλασικό Περικλή...





Τον αγαπημένο μου Λαοκόοντα...





Μούμιες...





Το "σκυλίσιο" άγαλμα...





μπροστά στο οποίο δημιουργήθηκε μεγάλη φασαρία όταν ένας Κινέζος του φόρεσε γυαλιά ηλίου και φωτογραφήθηκε.... οι φύλακες τον πήραν σηκωτό και απαίτησαν να σβήσει τη φωτογραφία... δεν ξέρω τι έκανε τελικά ο Κινέζος, αλλά η διαβολική ντετέκτιβ μου απαθανάτισε το στιγμιότυπο στη δική μας μηχανή...
Ιδού... το ανήθικο υλικό...





Μετά από πολλές αίθουσες βρεθήκαμε και στα έργα του Ραφαήλ και η "μικρή φιλόσοφος" στάθηκε με καμάρι δίπλα στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη...





Στο τέλος αυτής της μεγάλης μουσειακής βόλτας παστωθήκαμε περίπου 2000 άνθρωποι στην Καπέλα Σιστίνα χαζεύοντας το ταβάνι υπό τις παρατηρήσεις των φυλάκων για "silenzio" και "no fotos"...





Ωστόσο, να άλλο ένα έκνομο αναμνηστικό από τη "Δευτέρα Παρουσία" του Μικελάντζελο...





Χρειάστηκαν τρεις ώρες για να πάρουμε μια καλή γεύση από το "musei vaticani". Σειρά είχε η Βασιλική του Αγίου Πέτρου, πάλι χωρίς πολύ κόσμο. Ε, εκεί έκανα το πιο μεγάλο λάθος... επειδή δεν είχε κόσμο μας οδήγησα βιαστικά μέσα στο ναό, προσπερνώντας την είσοδο για την ανάβαση στον τρούλο.
Μετά την περιήγηση μέσα στην τεράστια εκκλησία του Αγ. Πέτρου, όταν αποφασίσαμε να ανέβουμε στον τρούλο για να δούμε την καταπληκτική θέα όλης της Ρώμης "φάγαμε πόρτα": "σκούζα σενιόρ... Ιτς κλόσεντ".
Αδιανόητη βλακεία!
Δεν μιλιόμουν για κανά τέταρτο αλλά μετά συνήλθα (λίγο).
Αφού στείλαμε και κάρτες από το Βατικανό...






Αποχαιρετήσαμε τον Πάπα και το αλάθητο μπαλκόνι του...





και πήραμε το δρόμο για το κάστρο Sant' Angelo.
Πραγματικά τεράστιο...





Από εκεί μαζέψαμε τα κομμάτια μας και περνώντας τον Τίβερη βρεθήκαμε πάλι στη Navona προς αναζήτηση της καλύτερης πίτσας. Και ναι, τελικά τη βρήκαμε στο ξακουστό BAFFETTO ....





Λίγο πριν ανοίξει (18.30) στηθήκαμε στη μικρή ουρά η οποία γρήγορα έφτασε περίπου τα 300 μ.
Μπήκαμε από τους πρώτους και κατά τύχη ο μπάρμπα-Baffetto μας έβαλε να κάτσουμε δίπλα στον ψήστη...





Άλλη μια μοναδική εμπειρία, τον χαζεύαμε με ανοιχτό το στόμα... (παρεμπιπτόντως: η φωνή του δεν έβγαινε και μιλούσε βαθιά... ακριβώς σαν τον Νονό-Μπράντο).Δούλευε σα μηχανάκι, άνοιγε ζύμη και ετοίμαζε παράλληλα 7-8 διαφορετικές πίτσες, τις φούρνιζε μετρημένα 2-2,5 λεπτά και να το αποτέλεσμα:













Ζύμη λεπτή σαν χαρτί και πλούσια επίστρωση....
Σίγουρα η πιο λαχταριστή πίτσα της Ρώμης!!!
Μετά από τρεις τέτοιες και ένα τιραμισού, χρειάστηκε η "μαγική σκούπα" για να επιστρέψουμε στο δωμάτιο...








Από το iPad