Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΤΡΙΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥΣ

 Φέτος, το πάρτυ ξεκίνησε με πίτσα για μεγάλους και μικρούς













      


( και πολύ μικρούς )...


Συνεχίστηκε με φιλιά,


















πολλά δώρα


 



και φυσικά... τούρτα!

(μια στραβή οικογενειακή φώτο)


Στο τέλος της βραδιάς,
ο πρωτευουσιάνος αφοσιώθηκε στο δώρο του


ο περήφανος παππούς καμάρωνε το "Ψωμάκι"


και τα party animals παραδόθηκαν στον ύπνο...












Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Στο παιδί μου... Στα παιδιά μου


Πριν από τρία χρόνια γεννήθηκε -λίγο πριν την ώρα του- ο πρώτος μας γιος, ο Πανάρετος, που εύκολα κέρδισε με τη γλύκα του το χαϊδευτικό «Πανούλης». Από εκείνη τη γενέθλια ημέρα θυμάμαι, μεταξύ πολλών άλλων, ότι στις στιγμές της αγωνίας μου έτρεχε μηχανικά μέσα στο μυαλό μου, σαν ξόρκι, ένα αγαπημένο ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη. Σκεφτόμουν ότι αν όλα πάνε καλά θα το αφιερώσω στον μικρό όταν γίνει 3 ετών (εκεί πίστευα ότι βρισκόταν το σημαντικό σκαλί της συνειδητοποίησης ενός παιδιού). Ο Πανούλης, παρά το σπινθηροβόλο βλέμμα του, θα δυσκολευτεί τώρα να αντιληφθεί το νόημα, αλλά εγώ οφείλω να εκπληρώσω αυτό το προσωπικό «τάμα».
Αφιερωμένο λοιπόν στον εορτάζοντα:

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Σήμερα, γεμάτος πατρικές αμφιβολίες για τη ζωή σε μια χώρα υπό διάλυση, διαβάζω ξανά αυτούς τους προφανώς επίκαιρους στίχους, αλλά ξεπηδούν πια νέες ανησυχίες από μέσα μου: κυριαρχεί ένα «Γιατί;». Όχι «Γιατί να είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά;», αλλά πολύ πριν από αυτό «Γιατί να σπέρνουμε το Κακό στις αθώες ψυχές των παιδιών;». Πώς, αλήθεια, μπορείς να θερίσεις καλοσύνη αν σπέρνεις κακία;
Και επειδή τα παιδιά προτιμούν τα αυτοσχέδια δώρα από τα έτοιμα, αφιερώνω και στους δυο γιους μου από καρδιάς αυτήν την ταπεινή προσωπική εκδοχή της πατρικής ανησυχίας για να ξέρουν αργότερα ότι ο «μπαμπαούλος» τους προσπάθησε, αλλά ίσως δεν τα κατάφερε:

Πρέπει να μάθω στο παιδί μου το Κακό
Σ’ έναν βλαστό χωρίς συνείδηση θεού
Που δεν γνωρίζει χορηγούς κινδύνου
Ούτε και τι σημαίνει ομολογώ
Στο αστραφτερό του βλέμμα, κυλά η ψυχή του ποταμός
Μέσα στο δάκρυ του βαπτίζεται Χριστός
Πρέπει, οπωσδήποτε, να μάθω στο παιδί μου το Κακό
Μα όταν το λέω «πονηρό» στην αταξία
Βουλιάζω από ντροπή στην απορία του
Κλαίω που υψώνω τη φωνή «για το καλό του»
Και με διαλύει με ένα απέραντο «Γιατί;»
Κι όμως πρέπει να μάθω στο παιδί μου το Κακό
Ειδάλλως θα υστερεί
Θα γίνει θύμα
Δεν θα αντιστέκεται στο ψέμα των παιδιών
Που δρασκελίζουνε στα λάθη των γονιών τους
Πρέπει, λοιπόν, να μάθω στο παιδί μου το Κακό
Πρέπει να πράξω το ανυπόφορο καθήκον
Να το κάνω ισχυρό
Να φθείρω εγώ τη γυαλισμένη του καρδιά
Να σπάσει η σκέψη του σε θλιβερά κομμάτια μίσους
Αφού είναι δύσκολο να μάθω στους ανθρώπους το Καλό
Να απαλλάξω το παιδί μου από τον άνθρωπο;


.

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

ΣΤΗ ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ...

περάσαμε τέλεια!


Παίξαμε κυνηγητό με τη Μαριάνθη στο γρασίδι, 

 και όχι μόνο...

 Γελάσαμε με τη νονά,

 βγήκα cool φωτογραφίες,

 παίξαμε στην άμμο και με τη Μιραντούλα

 και όταν νύχτωσε αρχίσαμε τις χαζομάρες με το νονό.

 Στο τέλος μας έδωσαν παγωτό και γίναμε "μούρτζοι".

Νομίζω όμως ότι και κάποιοι άλλοι πέρασαν καλά!


Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ


Το καλοκαίρι έφτασε 
και έφερε μπάλες


και κουβαδάκια

(Κοίτα έναν παρκουρίστα που πηδάει στο φόντο!)